خاموشی انتخابی (Selective Mutism)

–نوعی اختلال اضطراب دوران کودکی است که با ناتوانی در صحبت کردن و برقراری ارتباط در موقعیت های انتخاب شده توسط کودک، مشخص می شود.

–بعضی از کودکان یا بزرگسالان هرگز در خارج از خانه صحبت  نمی کنند ، برخی نجوا می کنند ، و بعضی دیگر فقط با افراد معدودی صحبت می کنند.

_ کودک انتخاب نمی کند که در چه موقعیتی حرف نزند، بلکه موقعیت و افراد را برای ارتباط انتخاب می کند.

–کودکان معمولاً در مدرسه صحبت نمی کنند، این امر  باعث اختلال در عملکرد تحصیلی ، آموزشی و یا اجتماعی  آنها می شود.

– کودکان گاهی اوقات از طریق روش های غیرکلامی مانند ، اشاره کردن و نوشتن ارتباط برقرار می کنند.

ملاک های تشخیص
(DSM-5; APA, 2013, p. 195)

–با توجه به اینکه کودک صحبت می کند  ولی در برخی از موقعیت ها حرف نمی زند

–اختلال در پیشرفت تحصیلی ، شغلی یا ارتباط اجتماعی وجود دارد

–حداقل باید  یک ماه از شروع اختلال گذشته باشد. این زمان محدود به اولین ماه ورود به مدرسه نیست

–عدم صحبت کردن ناشی از عدم آگاهی از / یا راحت بودن با زبان گفتاری که باید در موقعیت اجتماعی بکار رود، نباشد

–با اختلالاتی  چون  طیف اوتیسم، اسکیزوفرنی و یا اختلال سایکوتیک  همراه نیست

این رفتارها روشی برای محافظت از خود در طی تجربه اضطراب شدید است اما ممکن است بنظر برسد  که کودک عمدا این کار را می کند(Kotrba, 2015).

علائم و نشانه های اضطراب و هراس اجتماعی
Beidel, Turner, & Morris, 1999; Kearney, 2010)

–عدم تماس چشمی

–چسبیده به والدین

–قایم شدن

–گریختن

–گریه کردن

–منجمد شدن

–اگر ازاو  خواسته بشه در جمع حرف بزند، شدیدا ناراحت می شود

–در جای عمومی غذا نمی خورد –هنگام گرفتن عکس یا فیلم، مضطرب است

–در استفاده از دستشویی عمومی مضطرب است

علائم ارتباط کلامی

–مکالمه را نه تنها شروع نمی کند بلکه در گفتگو ها شرکت هم نمی کند

–اگر کودک قرار باشد حرف بزند، از حرکات بیانگر، سرتکان دادن، اشاره کردن و پچ پچ  استفاده می کند

–نگران است که نادیده گرفته شود

–از مسخره شدن هراس دارد

–شدیدا نگران قضاوت دیگران در مورد حرف زدنش است

نقش آسیب شناس گفتار و زبان

–درمورد نیازهای  کودکان دارای موتیسم انتخابی و نقش SLP  در تشخیص و درمان ، به متخصصان دیگر آموزش می دهد

–کودکانی را که مشکلات زبانی و ارتباطی دارند، شناسایی کرده  و برای ارزیابی های تکمیلی ارجاع می دهد

–ارزیابی جامع، منطبق بر فرهنگ در حیطه های زبان، گفتار و ارتباط را انجام می دهد

–برای تشخیص وجود یا عدم وجود موتیسم انتخابی، با اعضای تیم تشخیص همکاری می کند

–برای بررسی وجود مشکلات دیگر، علت شناسی، و تسهیل دسترسی به ارزیابی های جامع، کودک را به متخصصین دیگر ارجاع می دهد

–برنامه درمان اختلال ارتباطی را طراحی می کند

–تدوین برنامه های درمانی ، ارائه درمان ، مستند سازی درمان و تعیین معیارهای ترخیص

–مشاوره به افراد دارای موتیسم انتخابی و خانواده های نزدیک و دور درمورد مسائل مربوط به ارتباط و ارائه آموزش با هدف جلوگیری از عوارض بیشتر

–مشاوره و همکاری با سایر متخصصان ، اعضای خانواده ، مراقبان و دیگران برای تسهیل در پیشرفت  برنامه درمانی،نظارت و ارزیابی مجدد

–افزایش اطلاعات در مورد شناسایی ماهیت موتسیم انتخابی و درمان های مناسب از طریق پژوهش هایی که در این زمینه انجام شده است

–طبق کد اخلاقی آشا ، گفتاردرمانگر باید دوره آموزشی خاص در زمینه موتیسم انتخابی را بگذراند(ASHA, 2016)